امام باقر(عليه السلام) فرمودند: اميرمؤمنان، على بن ابى طالب(عليه السلام)، پس از بازگشت از نهروان و پس از اين كه به او خبر رسيد كه معاويه وى را دشنام مى گويد و لعن مى كند و ياران وى را مى كشد، در كوفه به منبر رفت و حمد و ثناى الهى گفت و بر پيامبر خدا درود فرستاد و از نعمت هايى كه خداوند به پيامبرش و به وى عنايت كرده بود، ياد كرد؛
آن گاه فرمود: «اگر آيه اى در كتاب خدا نبود، آنچه را اكنون مى خواهم بگويم، نمى گفتم. خداوند عزّوجلّ مى فرمايد: «وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّث» «و درباره نعمت پروردگار خويش ) با مردم (سخن گوى»(1). خداوندا! سپاس براى توست، به خاطر نعمت هاى شمار ناپذيرت و ) به خاطر (برترى فراموش ناشدنى ات.
اى مردم! اخبارى به من رسيده است و من چنين گمان مى كنم كه مرگم نزديك شده است و فكر مى كنم كه نسبت به من در ناآگاهى به سر مى بريد. من آنچه را پيامبر خدا در بين شما گذاشت، در نزدتان مى گذارم: كتاب خدا و خانواده ام. و خانواده من، خانواده كسى هستند كه او هدايتگر به رستگارى، آخرينِ پيامبران، سَرور نجيبان و پيامبر برگزيده... است.
منافقان، با كينه ورزى به من شناخته مى شوند و خداوند، مؤمنان را با دوستى من مى آزمايد. اين، پيمانى است كه پيامبر اُمّى با من داشته كه: «جز مؤمن، تو را دوست نمى دارد و جز منافق، تو را دشمن نمى دارد».

من، صاحب بيرق پيامبر خدا در دنيا و آخرتم. پيامبر خدا در پيشاپيش من است و من در پيشاپيش پيروانم هستم.
سوگند به خدا، دوستدار من تشنه نخواهد شد و دوست من نخواهد ترسيد و من، دوست مؤمنانم و خداوند عزّوجلّ دوست من است.
دوستدارم را همين بس كه آنچه را خدا دوست دارد، دوست مى دارد؛ و دشمنم را همين بس كه آنچه را خداوند دوست دارد، دشمن مى دارد.
آگاه باشيد! به من خبر رسيده است كه معاويه مرا دشنام مى گويد و لعن مى كند. خداوندا! سختگيرى ات را بر وى شدّت بخش و لعن را بر مستحقّ آن، فرود آور! آمين، اى پروردگار جهانيان، پروردگار اسماعيل و برانگيزنده ابراهيم! تو همان ستايش شده بزرگى».
آن گاه از منبر فرود آمد و بر منبر نرفت تا آن كه توسّط ابن ملجم ـ كه لعنت خدا بر او باد ـ به شهادت رسيد(2).(3.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: